Tereska Nie Płacz

Słońce kładzie promienie na poduszce, tuż obok mojej głowy. Przebudzona pięknem poranka leżę i jak zwykle gapię się w okno. Trudno pozbierać myśli, raz jestem w jednym, a raz w drugim odległym miejscu. Zastanawiam się, jaka magia wyciąga moje spojrzenie za szklaną taflę. Chmury na niebie nigdy nie są takie same, patrząc na nie mogę rozmawiać z marzeniami i wspomnieniami, czasami popłakać, bo życie nie było takie o jakim marzyłam. Lubię marzyć, bo choć są bogate nie muszę za nie płacić. I tak myślę, że jestem szczęściarą mam dach nad głową, zdrowe dzieci i to okno, przez które mogę sobie patrzeć do woli. Masa ludzi nawet tego jest pozbawiona, jestem szczęściarą dostałam ten przywilej.

Dziś ograniczę się trochę do kilku wierszyków, tak je nazwę. Jest w nich też historia mego życia. Zacznę może od wiersza „Kętrzyńska 31”, mieszkała tam moja córka Dorota. Miłej lektury. 

KĘTRZYŃSKA 31

Wiejskie podwórko w centrum miasta
Przycupnięte szopki z koślawymi drzwiami

Na stryszku gołębnik

I gromadka skrzydlatych braci

Firany trzepocą na sznurach

A bose dzieciaki z okrzykami radości

Kopie w piachu dziury

Znudzony pies obwąchuje pety

Zostawione po wieczornej biesiadzie sąsiadek

Siedzę pod drewnianym płotkiem

Klonu kradnąc cień

Oderwana od świata

Wsłuchana w bezgłośną mowę duszy

Przedzieram się przez gąszcz myśli

Gasnące promienie słońca

Wyglądają przez obłoki

Świetlistym błyskiem ostatniego pozdrowienia.

LEŚNY BAL

Tańczą w lesie drzewa
Pod pierzastym pułapem
Wiruje Bug z Topolą
Dąb ramieniem wspiera Osikę

Jarzębina w koralach wystrojona

Krąży z odurzającym Jaśminem

Sosna dumna i wyniosła

Do pana Świerka się skłania

Wirują od świtu do nocy

I ja tańczę razem z drzewami

I ja drżąca jak osika

Przybrana w Jarzębinowe korale

Z Jaśminowym wiankiem na głowie

W brzozowo-wierzbowej spódnicy

Tańczę od drzewa do drzewa

Chrzczona Słońcem

SUPERMARKET

Zrobię zakupy na życie

Kupię pięć deko cierpliwości
I kilogram spokoju
Na górnej półce leży szczęście

Jego kupię dużo, dziesięć kilo, może dwadzieścia

Żeby nie zabrakło

Czytam instrukcję, używać umiarkowanie

Grozi zachłyśnięciem

Będę pić łyżeczką ostrożnie

I dobiorę słońca w spreju

Będę lśniła pięknie

Tylko czym zapłacę...?

W portfelu wiatr hula

Zakupy zostały przy kasie

Będę musiała poczekać

Do pierwszego, następnego życia!

BARTOSZYCE

Stoję pod łukiem Bramy Lidzbarskiej

Słyszę bicie zegara

Przemierzam drogę w czasoprzestrzeni

Stoję wśród zubożałych mieszczan
Słyszę głosy -
„Skoro nas Bóg wszystkich stworzył 

Odkupił i jedno królestwo przyrzekł

Nie chcemy podlegać żadnej szlachcie

Wszyscy jednakowo braćmi i siostrami

W Chrystusie chcemy być”

Drewno, rzeki, zwierzyna

I ptactwo w powietrzu wspólne dla wszystkich były

Słowa ostrzem błyskawicy, przeszyły wieki

Jesteś za stara by pracować! 

Za młoda na emeryturę!

Za zdrowa na rentę

Na drugim świecie, też cię nie chcą

Skoro Bóg nas równymi stworzył

Wszyscy chcemy mieć równe prawo

Do życia, pracy i chleba

Unoszę głowę, ramiona, wysoko ku bezkresom

Ściągam burzę, pioruny, błyskawicę

W strugach deszczu kąpię miasto

Bramę, Kościoły i Kamienne Baby

Co od wieków nad pustą misą stoją

Może cud sprawi i misę napełni?

A do miasta zawita dobrobyt.