Tereska Nie Płacz

W taki więc sposób stałam się bezrobotna. Pieniądze z zasiłku były niewielkie, ale za to miałam więcej czasu dla dzieci. Mogłam go poświęcić na wymyślanie tanich ale smacznych obiadów takich jak pyzy, naleśniki, kluski czy babki ziemniaczane. Można by tak wymieniać bez końca, najważniejsze że dzieciom smakowało takie jedzenie. Nigdy nie żałowałam swojej decyzji o zamknięciu działalności gospodarczej, musiałam dać sobie czas na regenerację sił. Mirek pracował na kontrakcie, więc jakoś się nam wiodło. Kontrakt zapewniał lepsze pieniądze lecz było z nim więcej kłopotu. Jak sam mi opowiadał, po pracy alkohol lał się rzeką. Gdy przyjeżdżał na tak zwane „rozłąkowe” widziałam jak drżały mu ręce. Bardzo mnie to niepokoiło, ale co mogłam zrobić? Tyle tylko, że sobie pogadałam bez echa!

Można powiedzieć, że z teściową zżyłyśmy się jak córka z matką. Zawsze miałyśmy o czym pogadać, tak że czasami jej córka była zazdrosna o nasze relacje. Głównym tego powodem było, że nie umiały się z sobą dogadać, lecz nie będę tego opisywać, to ich sprawa. Wiele razy potrafiłyśmy przegadać z teściową długie godziny. Ot tak zwyczajnie, po „babsku”. Czasami zostawała na noc, bo akurat nabrała ochoty by posortować i poukładać mi ubrania dla dzieci. Gdy któraś z pociech z czegoś wyrosła, albo uznała, że coś trzeba pocerować albo przerobić. Nic nie mogło się zmarnować. Jeśli materiał był wystarczająco mocny, szyła wtedy siatki na zakupy. Do dziś jeszcze można takie siatki odnaleźć w naszych domach, u mnie, u córki i teściowej. Pościeli też nie przepuściła, naszywała łatki tam gdzie już była przetarta. Nie przeszkadzało mi to, że przewraca mi w szafach, dzięki temu miałam mniej pracy! Nie mam pojęcia jak można lubić taki rodzaj zajęcia, ja bynajmniej nie garnęłam się do tego. Mało tego, gdy zabrakło już zajęcia w pokojach, zabierała się za kuchnię. Wtedy szafki miałam na połysk, a między czasie jakiś gotowała obiad. Dlaczego miałoby mi się to nie podobać, fajnie że czasami ktoś mógł mnie wyręczyć w codziennych obowiązkach.

Mała piramidka! Na dole ja i kolejno Dorotka, Agnieszka i najmłodsza Marta. 

Agnieszka oczywiście z rozpuszczonymi włosami i torebeczką na ramieniu. 

Dzieci rosły jak na drożdżach i jak to dzieci miały masę pomysłów na psikusy. Ledwie mogłam za nimi nadążyć. Zawsze próbowały przechytrzyć dorosłych, trzeba było bardzo uważać, bo pomysłów im nie brakowało! Agnieszka, taka mała modelka, bardzo lubiła nosić „rozwiane” włosy. Babcia tego nie znosiła, zawsze mówiła jej „wyglądasz jak czupiradło” i splatała warkoczyki. Gdy tylko babcia znikła z pola widzenia, wnuczka już miała włosy rozpuszczone, zawsze próbowała przechytrzyć babcię. Do dziś ze śmiechem wspomina tamten czas.

Jadwiga i Arek Sz. to nasi przyjaciele bez mała od 27 lat. Mieszkali tylko trzy bloki dalej, stąd łatwo było nam się spotkać na jakąś kawkę, pograć w karty, a i często wyjeżdżaliśmy na wspólne biwaki czy wczasy. Nasze dzieci były w podobnym wieku, więc miały wspólne tematy i zainteresowania. Któregoś razu wpadły na pomysł zrobienia teatru i wybrały do odegrania baśń o „Kopciuszku”. Przygotowanie dekoracji i nauczenie się roli zajęło im praktycznie cały dzień. Warto było czekać! Wszyscy byliśmy pod wielkim wrażeniem ich aktorskiego talentu! W przerwie między aktami, był nawet poczęstunek w postaci malutkich kanapeczek przygotowanych przez dzieci. Byliśmy bardzo dumni z naszych pociech.

Na pierwszym planie Aneta Sz., a dalej moja Agnieszka, obie jako złe siostry Kopciuszka. 

Agnieszka i Aneta Sz. jako "złe siostry'', w karocy jedzie

Marta jako Kopciuszek zmieniona w Królewnę i Robert Sz. jako Królewicz. 

A na pierwszym planie Arek Sz., tato Anety i Roberta.

Kopciuszek i Królewicz zostali parą, a "złe" siostry stały się bardzo miłe dla Kopciuszka. 

Okazują szacunek całując ręce wykorzystywanej wcześniej siostry.